DeepBlue

Każdy z Nas buduje swój zamek. Dzień po dniu. Cegiełka po cegiełce. Mozolnie i w pocie czoła, od wczesnego po ranka aż po samą noc. Rozlewasz najpierw fundamenty: dom, rodzina, praca. Następnie stawiasz okazały budynek. Ogranicza Cię jedynie Twoja wyobraźnia. Jesteś równocześnie kierownikiem budowy, jak i zwykłym szarym robotnikiem, który przez cały dzień wykonuje wszelkie zadania i prace, jakie mu się zleci. Układasz element po elemencie tak, jak pragniesz. Apartament z sukcesów i porażek, uczuć i emocji, pragnień i marzeń, planów i tego, co już osiągnąłeś, a nawet uniesień erotycznych. Bo budulec jest wszystkim tym, co jest Tobą i tego, co sobą reprezentujesz. Ty odpowiadasz za jego jakość.

Od dwudziestu paru lat buduję taki budynek i mam rażenie, że nieodpowiednio dopasowane zostały fundamenty. Gubię się i zataczam, jak alkoholik po całodniowej libacji. I nie ma nikogo, kto wyciągnąłby do mnie dłoń - do śmierdzącego brudasa, który upadł. Bo po co? Inni ludzie mają inne sprawy, nie mają czasu zwalniać, bo biegają, by wznosić własne konstrukcje. 

Źródło obrazka: Pixabay.com, Autor: Michał Jarymluk

Przez ostatnich kilka dni udało mi się odkryć zadziwiającą, aczkolwiek bardzo oczywistą rzecz. Relacje z najbliższymi, osobami, które kocham są bezceremonialnie szarpane, wystawiane na próbę i okaleczane przez zdania, jak „Bo Ty znowu…” lub „Ty zawsze…”. Mądry Polak po szkodzie. Emocje dyktują najczęściej najbardziej krzywdzące zarzuty. Najgorsze jest to, że pretensje te mają jakieś racjonalne podstawy, ale zaserwowane w nieodpowiedni sposób, wywołują burze. Zamiast spróbować odkrywać i budować, wkraczasz w czyjąś przestrzeń jak taran i rozpieprzasz wszystko na swojej drodze. Niestety, niektórych ruin nie daje się później odbudować, a druga osoba otacza się murami i barykadami obronnymi. Nie piszę o tym, żeby udzielać mega wspaniałych i uniwersalnych rad czy recept na życie, ale wywlec na światło dzienne uczucia, które zżerają od środka jak nowotwór.

Ile to więzi przekreśliłeś przez to, że nie chciało Ci się ruszyć dupy, by odkryć kogoś nowo i się nim zachwycić? Smutne. Mam to samo. Dopiero, gdy kogoś stracisz, próbujesz go zrozumieć. Sięgasz po książki i płyty, które leżały na jego półce, śmiejesz się z żartów, które Cię nie bawiły, bo dopiero wtedy rozumiesz ich kontekst. Za późno. Wniosek? Nie pozwól rozpaść się kolejnym znajomościom i nie zasuwaj przed siebie, jak cholerny buldożer. Zatrzymaj się. Słuchaj. Podejmuj decyzje… Nie, zaraz! Zatrzymam się. Posłucham i dopiero wtedy cokolwiek zrobię. Zobaczymy, czy nie będzie to wyłącznie puste gadanie.

Każdy, komu ufamy, na kogo, jak nam się wydaje, możemy liczyć, kiedyś nas rozczaruje. Pozostawieni sami sobie ludzie kłamią, mają tajemnice, zmieniają się i znikają, niektórzy za inną maską lub osobowością, inni w gęstej porannej mgle nad klifem.

Lauren Oliver

Od kiedy pamiętam, noszę maskę. Tak właściwie, nosimy ją oboje, już od czasów szkolnych. Maskę klasowego błazna, kujona, playboya czy imprezowicza. Później, wbijają nas w ramy sztywnych studentów lub pokornych pracowników, najczęściej kroczących zupełnie w innych kierunkach, niż podążały nasze młodociane plany. Gubimy się w rzeczywistości, gdy zwijają nam bezpieczny parasol znad głów i z dnia na dzień wymagają dorosłości. I właśnie przez tę chorą rzeczywistość tworzymy swoje własne barykady – maski, które mają chronić delikatne jak skorupka jajka psychiki. Tylko po co to wszystko, skoro z czasem zapominamy, kim tak naprawdę jesteśmy?

Czasem mam wrażenie, że całkowicie zatracam siebie sprzed dziesięciu lat. Zupełnie, jak gdyby ten całkowicie nowy człowiek wypierał starego, poczciwego „mnie”. I dopóki mam pewność, że te zmiany wpływają na poprawę mojego wizerunku, wszystko jest ok. Gorzej, gdy te cholerne metamorfozy przestają mi się podobać, bo: staję się kimś, kogo nie pokochaliby moi bliscy, stoję w miejscu, przekreślam to, co zawsze było dla mnie ważne lub w imię chorych ideałów rujnuję samego siebie. Dzisiaj wstaję właśnie z takim wrażeniem, że to, co dokonało się we mnie przez ostatnie dziewięć lat wyjątkowo mi nie leży… A najstraszniejsze jest to, że czas na zmianę pewnych decyzji już minął i wiele z tego, na czym mi naprawdę zależało, przepadło bezpowrotnie. A Ty, jak się dzisiaj czujesz? Czy mając wybór, dokonałbyś/abyś jakichś zmian? Nosisz maskę? Polecam kawałek Everybody’s Fool. Koniecznie z polskimi napisami, jeśli nie znasz dobrze angielskiego.